Μια διαβολική επινόηση των αρχαίων ρεμαλιών που κατοικούσαν στο Αττικό Λεκανοπέδιο και που καθημερινά επαλήθευαν το ρητό «δουλειά δεν έχει ο διάολος γ… τα παιδιά του».
Επιστρατεύοντας λοιπόν τα πρόθυμα συνθετικά «δήμος» και «κράτος» (τους μακράν πιο διεφθαρμένους φορείς, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του σώματος επιθεωρητών δημόσιας διοίκησης), δημιούργησαν έναν νέο κωδικό απασχόλησης στον τότε ΟΑΕΔ, με τη χαρακτηριστική σύνθετη ονομασία «Δημο-κρατία». Με έναν ακατανόητο για τους πολλούς μηχανισμό, η νέα αυτή ευρεσιτεχνία των Αρχαίων ημών προγόνων αναγνωρίστηκε και καθιερώθηκε στους αιώνες ως το «δικαιότερο» πολίτευμα, ως ο αναντικατάστατος μηχανισμός-φιλοσοφία πολιτικής διοίκησης των σύγχρονων κοινωνιών. Μάλιστα, με την προσθήκη ιδιαίτερα επιτυχημένων προθεμάτων, όπως το μνημειώδες «αντιπροσωπευτική», «η σάλτσα ήρθε και έδεσε».
Έτσι το πόπολο, σε τακτά τις περισσότερες φορές χρονικά διαστήματα, αποφασίζει ανεπηρέαστο και κατά συνείδηση, σύμφωνα πάντα με τις συνετές παραινέσεις και τις διακριτικές συμβουλές των φιλολαϊκών και σοφών ενημερωτικών μέσων (MMΕ), για τον αντιπρόσωπο-εκπρόσωπό του στην «αγορά του Δήμου», όπως ονόμαζαν τη Βουλή οι τεμπέληδες της εύφορης τότε Αθηναϊκής κοιλάδας.
Ο εκλεγμένος εκπρόσωπος είναι ο επιφορτισμένος εντολοδόχος φύλακας-μαχητής των συμφερόντων και της αξιοπρέπειας (βλέπε σχετικό λήμμα) των εντολέων του. Οι αμοιβές των είναι ανάλογες των προσόντων και των θέσεων που θα «καθέξουν» στην λειτουργία της δημοκρατίας. Αν ο εκλεγμένος δεν ανταποκριθεί με επιτυχία στις δεσμευτικές απαιτήσεις των εντολέων του, ενεργοποιείται ένας αμυντικός μηχανισμός που εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος-πατέντα, οι περίφημες «εκλογές», και τον αντικαθιστά με άλλον ικανότερο-αντιπροσωπευτικότερο.
Οφείλω βέβαια να σημειώσω πως τέτοια φαινόμενα πολιτικής ασυμβατότητας σπάνια απαντώνται στον σύγχρονο Ελλαδικό πολιτικό χάρτη. Αντίθετα είναι τέτοια η ικανοποίηση του πόπολου από την εκπροσώπηση του φωτισμένου του αντιπροσώπου, που τις περισσότερες φορές γενιές ολόκληρες ψηφοφόρων γεννιούνται και πεθαίνουν πολιτικά με την συγκεκριμένη επιλογή-αντιπροσώπευση κλειδωμένη στο πολιτικό τους ασυνείδητο. Στην απευκταία περίπτωση θανάτου του φωτισμένου, η πρακτική έχει δείξει πως ικανότερος αντικαταστάτης του στη βάσανο της λαϊκής αντιπροσώπευσης δεν είναι άλλος από τον γιο ή την κόρη του εκλιπόντος.
