Ήταν παλιά στην Αίγινα
ένα γλυκό παιδάκι
που ο Μεμέτης ο κακός
το είχε γιουσουφάκι
Όμως όταν βαρέθηκε
τα χάδια του Μεμέτη
δραπέτευσε απ τον οντά
και βγήκε στο κουρμπέτι.
Και δεν του πέρασε απ το νου
ποτέ να πολεμήσει
μα έγινε κλεφτόπουλο
για να χαρεί την φύση
Για φουστανέλα φόρεσε
μια δαντελένια φούστα
κι έψαχνε αδελφές ψυχές
πούχαν τα ίδια γούστα.
Κι ενώ τον κοροιδεύανε
τον έλεγαν φευγάτο
αυτός κρυφά οργάνωσε
νέο καπετανάτο.
Και κάθε νίκη των κλεφτών
φαινότανε αστεία
μπρος στου Γενήτη την πουστιά
και την διπλωματία.
Όρκισε το ασκέρι του
Τούρκο να μη σκοτώνουν
μα με τις καλτσοδέτες τους
γλυκά να τους ...πετρώνουν.
Σαν ο Σουλτάνος τόμαθε
βιάστηκε να μηνήσει
αυτόν τον Άγιο άνθρωπο
ήθελε να γνωρίσει.
Και του δωκε σαν βρέθηκαν
ένα γερό μπαξίσι
για πράγματα που ο θεός
ποτέ δεν κάνει κρίση.
Τούταξε με χρυσόβουλο
ότι το χαλιφάτο
θα γίνει κτήμα των Ρωμιών
ως μέγα Αδελφάτο.
Και τούτο το προνόμιο
οι νέες μας πατρώνες
θα το σηκώσουν φλάμπουρο
μετά από δυο αιώνες.
Και θα αναφωνήσουνε
όλες με ένα στόμα
"Δεν θέμε ήρωες νεκρούς
μα ζωντανούς στο στρώμα".
Και όλες εμείς γονιπετής
και μ αίσθημα ευθύνης
θα κάνουμε αχόρταγα
την πίπα της ειρήνης
Γιούπιιιι
Από το ημερολόγιο του Σουλπίκιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου