Ένας επιστήμονας, μια αποικία ποντικιών και οι παρακινδυνευμένες αναλογίες με την ανθρώπινη κοινωνία
Ο δρ Τζον Κάλχουν πέρασε τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 παίζοντάς το Θεός σε πλάσματα που δεν καταλαβαίνουν από ανώτερα όντα και μεταφυσικές συλλήψεις.
Το ημερολόγιο έγραφε 9 Ιουλίου 1968 όταν οχτώ λευκά ποντικάκια τοποθετήθηκαν σε ένα παράξενο κουτί στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του Μέριλαντ, ένα κουτί που έμοιαζε περισσότερο με δωμάτιο και ονομάστηκε «Σύμπαν 25».
Υγιή και καλοζωισμένα, τα ποντίκια είχαν όσα θα μπορούσαν να λαχταρήσουν ποτέ στη ζωή: φαΐ, νερό, ελεγχόμενες κλιματολογικές συνθήκες, εκατοντάδες φωλιές να διαλέξουν και ό,τι άλλο τράβαγε η καρδιά τους. Ούτε απειλητικούς χειμώνες, ούτε τρομακτικές γάτες, ούτε και ποντικοπαγίδες κοντολογίς.
Οι κάτοικοι του περίεργου αυτού Σύμπαντος αφέθηκαν μάλιστα ελεύθεροι και ανενόχλητοι από ανθρώπους με λευκές ποδιές, εκτός φυσικά από έναν άντρα και την ομάδα του που τους παρακολουθούσαν από ψηλά. Πάντα από ψηλά. Κι εκεί που πίστεψαν πιθανότατα πως ήταν τα πιο τυχερά ποντίκια του κόσμου, δεν γνώριζαν πως μέσα σε λίγα χρόνια τόσο αυτά όσο και οι απόγονοί τους θα ήταν όλα τους νεκρά.
Διδάκτορας βιολογίας, ο δρ Κάλχουν είχε περάσει χρόνια ασχολούμενος με τρωκτικά σε ερευνητικό επίπεδο. Η μικρή αποικία που είχε στην πίσω αυλή του σπιτιού του δεν αναπαραγόταν όμως με τους ρυθμούς που περίμενε, κι έτσι θεώρησε πως ήταν το στρες της αιχμαλωσίας αυτό που εμπόδιζε τα ποντίκια να πληθύνουν.
Ο επιστήμονας έμοιαζε πάντως έκπληκτος: τα τρωκτικά της οικίας του είχαν τα πάντα, κι όμως δεν φαινόταν να αρέσκονται σε αυτό τον τρόπο ζωής! Η δεύτερη και μεγαλύτερη απόπειρά του, μια σωστή μητρόπολη ποντικιών που έφτιαξε στον αχυρώνα του, έπιασε επιστημονικά και μέχρι το 1954 εκτελούσε τα πειράματά του κάτω από την αιγίδα του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, καθώς όλοι θεώρησαν πως θα μπορούσαμε ως ανθρωπότητα να αποκομίσουμε πολύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου