ΤΟ ΤΖΑΜΠΟΛ ΤΟΥ ΜΠΑΧΑΛΟΓΑΤΟΥ

Θα ήθελα να ξεκινήσω την αρθρογραφία μου στον Ψαρογατο με ένα αφιέρωμα σπέσιαλ σε έναν "μύθο" του μπάσκετ.

 Έναν άνθρωπο που παίζει μονός του χωρίς προπονητή στο νησί μας μπάσκετ. Έναν άνθρωπο που δεν χρειάζεται ψηλούς-σκουπιδιάρηδες να μαζεύουν ριμπάουντ η τα λεγόμενα σκουπίδια (εξάλλου πότε μαζεύονται τα σκουπίδια ? ). Έναν άνθρωπο που στην ομάδα του δεν χρειάζεται καν νερουλάς γιατί το νερό στα ταιμ άουτ είναι άφθονο. Εν έτη 2018 θα περιμένουμε ένα θαύμα για να κλείσουμε μέσα σε τέσσερις τοίχους αθλητές του μπάσκετ. Αλλά η άλλη Αίγινα που ονειρευόμαστε το θεωρεί ως κάτι προκλητικό να έχουμε τέτοια πολυτέλεια σε έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς των τελευταίων χρόνων. Ένας συνεχόμενος αγώνας για το ποιος θα κόψει πρώτος την κόκκινη κορδέλα σε ένα έργο που το ψαλίδι το χρησιμοποιούν κάποιοι για να κόψουν ανθρώπους που μιλούν με αλήθειες και πράξεις! Η αλήθεια κύριες και κύριοι είναι ότι διαγράφουμε την χαρά της ζωής όταν διαγράφουμε τον αθλητισμό από το νησί μας. Τα χρόνια πέρασαν οι δόξες εξόφλησαν και αυτές. 
Όταν μια ομάδα δεν πάει καλά αποχωρεί ο προπονητής, αλλάζουν οι παίκτες... Όταν ένας σύλλογος δεν πάει καλά παραιτείται η διοίκηση. 
Ο κόσμος αγαπήσει την Ιδέα ,πάντα θα αγαπήσει την Ιδέα. Όταν καίει η καρέκλα λαμβάνονται οι μεγάλες αποφάσεις, εξάλλου... στις φουρτούνες φαίνεται ο καλός ο καπετάνιος. 
Και εκεί μένεις στην ιστορία ως "μύθος" η ως .....